liefsbeth.

De porch wordt bespookt door een drie jaar oude Elmo, een weerwolf, Hagrid en Harry Potter en wel 10 prinsessen die met moeite ‘trick or treat’ kunnen uitspreken, laat staan uitvoeren. Ze worden achtervolgd door een bende bezorgde ouders die hun kussensloop vol candy meezeulen. We delen skittles en nerds uit en onze buurvrouw leeft zich uit als griezelige heks die kindertjes als avondeten serveert. Iedereen lacht en giechelt en niemand is echt bang van de witch at number 1123 of P-street. De heks waar de meeste Nebraskanen - of veralgemeen ik het tot Amerikanen - bang voor zijn heet Hillary. Haar naam wordt uit pompoenen gesneden en op kinderen hun grootste nachtmerrie-papiertje neergepend. De verkiezingen komen eraan, al twee fucking jaar lang.

Hillarysch was de oranje geblakerde presidentskandidaat met geel suikerspin op het hoofd. Met het vette wijzende worstvingertje en ideeën als muren bouwen en het ontkennen van climate change ging hij America opnieuw great maken. Augo zou naar België verhuizen bij het ludieke idee van Trumps overwinning. Zonder notie van het gevolg, hielp ik graag mee bij het bouwen van Trumps podium, want zoals vele anderen deelde ik af en toe eens een onnozel filmpje van Trumptrompet, het was dan ook zo grappig …

… tot hij als enige republikein overbleef, de democraten besloten Bernie Sanders te schrappen (al dan niet op een corrupte manier) en Clinton te promoten als de eerste vrouwelijke president van de V.S.

Het eerste debat tussen de twee kandidaten (de twee onafhankelijke kandidaten tellen niet mee) weergalmde door de gangen van de luchthaven. Het bestond uit vette vingerwijzen over gedelete e-mails en oogbal rollen over het imiteren van mentale gehandicapten en meisjes bij het kruis grijpen. Ik verkoos oordoppen boven deze zinloze discussie en kreeg de uitslag na twee dagen mieren neuken; Hillary won want ze had minder met haar ogen geknipperd. Dit is hoogstaande politiek en ik leer bij, want ik wist niet dat er een winnaar bij een debat was en het wordt in de V.S. soms als sport beoefend.

Terwijl de Cubs de world series proberen te winnen, wordt het sport evenement regelmatig onderbroken door FOX-reclames over de politiek. Hillary wordt afgeschilderd als een zombie die e-mails delete, aan parkinson lijdt, een alcohol probleem heeft en Trump ‘approves this message’. Af en toe krijgen we een compilatie van Trumps imitatie van de mentale gehandicapte of foefenknijper te zien en raar maar waar; Hillary approves this message.

Het tweede debat volgen we op de radio en het publiek kan zinvolle vragen stellen die hopelijk tot inhoud leiden. Zowel Donald en Hillary gaan in een nek aan nek race in het vermijden van de vraag of de kwestie en blijven slijk naar elkaar gooien. Het publiek doet er nog een schepje sensatie bovenop door overdreven te lachen of the applaudisseren en de moderator verliest de controle. Een beleid is er precies niet.

Nochtans weten de Amerikanen goed waarvoor de kandidaten staan en worden, zoals veel journalisten beweren, de gesprekken niet vermeden. Ze blijven helaas zonder diepgang. Een politieke conversatie start meestal met iemand die zucht: ‘Do we have to choose between bad and worse’ Eén ding waarover alle Amerikanen het eens zijn, is dat hun presidentskandidaten op niet veel trekken (opnieuw, de independent candidates tellen niet mee). Uit dit zinnetje kan je niet afleiden of  het een republikein of democraat is. Dan volgen de argumenten: ‘Je kan toch niet verwachten dat studenten niet meer hoeven te betalen voor hun studies, dat is onfair tegenover alle mensen die er wel voor betaald hebben.’, ‘Ik betaal geen social health care omdat mensen hun abortussen hiermee bekostigen.’ Dit zijn de one-issue-voters, die het overzicht kwijtspelen door één factor waar ze het echt niet mee kunnen vinden. ‘Ik heb niets tegen Mexicanen, ze pikken gewoon onze jobs in’ tot ‘Ik kan Hillary gewoon niet uitstaan’ en ‘Obama was een loser.’

Ondertussen gaat het niet meer om het beleid, maar lekt wikileaks corrupte assumpties over Hillary en haar democRATS, Trump en Washington. Ross overtroeft graag en deelt zijn ‘conspircay theory’ dat Hillary en Trump onder één hoedje spelen en hoogst waarschijnlijk een affaire hebben.

Uit gesprekken met vooruitdenkende tooghangers blijkt dat velen niet willen stemmen voor het betere slecht. Dan stemmen ze liever niet. Bovendien verdwijnt hun stem in het electorale rood van Nebraska en volgens veel Amerikanen zijn de verkiezingen zo corrupt als de regering zelf. Discussies over stemrecht, de onafhankelijke kandidaten helpen niet hen te overtuigen om toch te gaan. Wat hen doet twijfelen, is het plotse referendum om de afgeschafte doodstraf in Nebraska terug in te voeren.

We maken een pronostiek en ik gok op Hillary, Ross en Augo vrezen voor Donald. De eerste stemmen komen binnen, en ‘politieke analisten’ proberen nog wat te argumenteren met kinderachtige beledigingen terwijl staat per staat rood kleurt. Geen woord of stem wordt gerept over de independent candidates, er blijft in de cirkeldiagram een stukje wit gelaten en niemand heeft er vragen bij. Een democrate die bijna op janken staat probeert nog een betoog af te steken over de popular vote, maar tevergeefs, Trump wint. Ik kruip in bed met een mottige maag en een zwaar hoofd en Ross denkt dat ik verdrietig ben omdat ik ons pronostiek verloren heb, ik ben verdrietig omdat Trump gewonnen heeft.

De verkiezingen van de V.S. bezorgen veel Amerikanen nachtmerries. Ik ben nog geen Amerikaan, maar ik sliep niet goed en weet niet wat mij nu te wachten staat… mijn hoofd maalt en de kwaadheid vloeit door mijn aderen.

Ross heeft al een nieuwe mening klaar over Hillary die stervende is, niemand reageert maar zwijgt en staart naar zijn ontbijt.

‘Hoe kan je nu tegen sociale zekerheid zijn?!’ roep ik gefrustreerd. ‘Het is communisme, ze willen ons doen betalen voor chemo en maken ons alleen maar zieker…’ Ik word ziek van dit antwoord en slurp wat van mijn koffie en denk bij mezelf, moet ik hier nu het verschil tussen een federaal gesubsidieerd fonds dat borg staat voor je gezondheid en communisme uitleggen?

Eerst beschuldigde de (sociale) media de media voor alle onverdiende publiciteit van deze clowns en het echte belang van berichtgeving te banaliseren. Het duurde bovendien 2 jaar lang, Amerikanen zijn moe en stemmen om er vanaf te zijn. Wat leidt tot de volgende trend in de kranten; we moeten praten, de discussie aangaan, aan elkaar verduidelijken wat we denken en weten. Niet alleen aan de mensen met wie we het eens zijn, ook met de mensen met wie we van mening verschillen.

Nog wat dagen later was het gepermitteerd te denken dat het allemaal wel mee zou vallen. ‘Give the man a chance’ en ‘Het zal toch niet zo’n effect hebben op onze (witte Westerse ) levens’.

Ik betrap mijzelf erop, de meest passieve en egoïstische trend van de drie te kiezen want ik moet mijn frustratie temperen, ik moet vooruit en een plan maken en dat is gemakkelijker als je denkt, dat het allemaal goed komt. Facebook kalmeert mee…

… tot het politie geweld in Standing Rock toeneemt, meer ziekenhuizen in Aleppo gebombardeerd worden, journalisten worden opgepakt in Turkije en onze Poolkappen blijven smelten, ik Trumps policy eens grondig doornam … en mijn frustratie weer heel aanwezig door mijn aderen stroomt.

Ontkenning is niet het juiste wapen - ik bedoel de juiste verdediging - tegen de nieuwe president-elect en andere stommiteiten van de wereld. Als het Trump niet is, knaagt een ander probleem aan mijn geweten.

Sensibiliseren werkt wel maar het is niet evident en confronteert mij met veel vragen. Praten over politiek bevat praten over je normen en waarden, religies, persoonlijke ervaringen, trots …

Het is moeilijk om gesprekken aan te gaan waarin je zonder mensen hun waarden te beledigen je eigen waarden ophemelt of aan een zestig jarige Amerikaan uitlegt wat communisme is zonder dat zijn conclusie - Belgen zijn brutaal - is. Hoe informeer je jezelf op een correcte manier? Hoe weet ik of ik niet helemaal verkeerd denk? Hoe blijven mensen mij aanvaarden als we een volledige verschillende visie op de toekomst hebben?

Tijd gaat voorbij, en ik pieker… Plots is het oudjaar en we zijn uitgenodigd op een groot hipster feest. Er zoeft een motor door een vlammende hoepel en in een hoge boom hangen twee gigantische gouden testikels. Ze stellen het corporate, corrupte kapitalisme voor dat ons een jaar lang heeft ge-teabagd, om middernacht vallen ze naar beneden en nemen we in 2017 een nieuwe start, ik denk er ook klaar voor te zijn. Mijn voornemen is mezelf te sensibiliseren. Als ik vragen stel, leer ik bij en als ik gerichte vragen stel, leren we beiden bij en hopelijk breng ik zo bij tot een wijzere wereld (als dat al geen arrogante ingesteldheid is) en stiekem brengt het mij gemoedsrust.

Ohja, er is terug leven in de Nebraskaanse doodstraf geblazen.

$�P�2��